“Alles is één” is een uitspraak, waar ik gedurende mijn leven, in elk geval in gedachtes, verschillend op gereageerd heb.
Over een hoop andere zaken, zoals omgang met ecosystemen, dacht ik in essentie altijd hetzelfde.
Groot was mijn verrukking toen ik permacultuur ontdekte.
Een bril los van politieke, maatschappelijke of andere correctheid en ergens los van verhalen, los van hoe ‘het’ hoort, geïnspireerd door alles wat leeft.
Een bril waardoor ik eindeloos veel heb mogen leren en uiteraard alsmaar blijf leren, met kleine stapjes, met kleine stapjes en hier en daar een grote sprong.
Ik leerde veel meer dan gedurende mijn lange schoolcarrière.
Het is een soort van ‘slow food’ gebleken. Het vroeg een traagdheid, tijd en aandacht die wrikt met de huidige snelle tijdgeest. Een fenomeen dat, mogelijk mede daardoor, een groot veranderpotentieel kent.
Ik vond er cursussen over, en ben die aanvankelijk voor de lol, als kado aan mijzelf, gaan volgen; ik heb het mijzelf gegund.
Ga nu eens niet tevoren al alles erover lezen, raadde een goede vriend me aan, toen ik vertelde dat ik me in ging schrijven voor mijn allereerste cursus permacultuur, een cursus die een eind van huis een paar weken daarna al van start zou gaan. Aldus geschiedde, wat heb ik genoten! Van de lessen, de uitwisselingen met de andere cursisten, het heerlijke eten en meer.
Dat dingen niet op een bepaalde manier hoefden en dat er tijdens de eerste les werd gezegd dat individuele zelfvoorziening naast schier onmogelijk ook ongewenst was, verbaasde me en vergrootte mijn inzicht. Er was van alles dat me meer en minder aansprak maar waarvan ik pas in de jaren erna in stapjes steeds beter begreep wat ermee bedoeld was.
Een van de organisatoren zei: “Ik zie mijn werk als zaaien.”
Wat die zaaide bleken net als in een voedselbos/ecosysteem voor een flink deel vaste planten: ze bleven maar groeien die inzichten, jaar na jaar.
Het bleek bovendien een verbindend geheel, als een ecosysteem. Ik was niet beter dan een ander omdat ik een vegetariër was, en iemand die dat niet was, was niet slechter; dat had ik wel anders meegemaakt.
De een studeerde naast de cursus een paar uur per maand, de ander een paar uur per dag en dat kon allemaal, woeste diversiteit door elkaar, dat was voor mij wel een eye opener, heel anders dan in het hoger onderwijs. Het was ook niet links of rechts georiënteerd of gericht op mensen van een bepaalde gezindte. Sterker nog: de collega’s van Bill Mollison, grondlegger van de moderne permacultuur, moesten een verklaring tekenen dat ze mensen van alle gezindten zouden toelaten en de cursus niet vanuit de één, met uitsluiting van de ander, zouden geven; een permacultureel gebruik was geboren.
Zo werden er inleidingen permacultuur in de breedte (PDC’s, permaculture design courses) gegeven in kerken, universiteiten, moskeeën, yoga-centra en boerderijen. Op heel diverse plekken dus.
Waarbij mensen die er meer mee wilden vaak daarna, of daarnaast, zich verder verdiepten door middel van boeken en door mee te werken op permacultuurprojecten. Projecten van zeer diverse aard, van boerderijen tot projecten gericht op het herontwerp van economieën. Allemaal even essentieel. Sterker nog: het herontwerp van het een heeft het herontwerp van het ander nodig.
En zo zoeken we met elkaar met permacultuur naar (herstel van) verbindingen.
Wil je meezoeken en denk je dat een cursus bij mij daarvoor een passende manier kan zijn voor je, dan kan je op www.permacultuuronderwijs.nl/cursussen meer informatie daarover vinden. Bij de start van een nieuwe cursus kun je deelnemen aan een training op locatie, en op andere momenten kun je deelnemen aan onze puur online opleiding, uiteraard zolang er plaats is.
Vele vriendelijke groene groeten,
Maranke Spoor
Met dank aan: Patrick Whitefield, Ishi Crosby, Taco Blom, Bas den Boer, Andy Goldring, Bill Mollison, Toby Hemenway, Lierre Keith, Ton van Wijlen, Oliver Rackham, Rebecca Hosking, Lucas Brouns, Judith Schwartz, Wouter van Eck, Pieter Jansen, Chantal van Genderen, Mark Shepard, en alle anderen van wie ik heb mogen leren, onder wie alle cursisten met wie ik in de loop der jaren heb mogen werken.
Marankes blog
Maranke Spoor is docent permacultuur, tegenwoordig ook in de interactieve permacultuur webschool van Stichting Permacultuur Onderwijs. Maranke begon al op jonge leeftijd als tuinier. Op elke plek waar ze woonde zorgde ze al snel voor een eetbare siertuin: op balkon en dakterras, in schooltuin en moestuin. Maranke is opgeleid als jurist, een beroep dat ze o.a. in de vorm van docent recht tot 2010 uitoefende, is initiator van www.weggeefwinkels.nl en sinds 2010 docent permacultuur. In die hoedanigheid verzorgde ze reeds vele opleidingen op het gebied van permacultuur/voedselbossen. Verder is ze sinds 2013 voorzitter van Stichting Permacultuur Onderwijs, vertaalde en bewerkte ze samen met haar collega Lucas Brouns Engelstalige permacultuur literatuur (Herstellende Landbouw van Mark Shepard en Permacultuur in je moestuin van Christopher Shein) en is ze illustrator en auteur, van: ‘Permacultuur, Wat is dat!?’, een eboek dat in juni 2015 is verschenen.