Het is nu eind januari, de periode waarin sommige mensen alweer beginnen met zaaien. Binnenshuis of in de kas, inderdaad.
Jaren geleden was ik vastbesloten mijn tomaten (ja die kun je al vroeg zaaien) met wat extra aandacht extra kansen te geven. En omdat we in onze achtertuin de tomaten toch al in potten kweken, kon ik ze makkelijk onder de dakgoot zetten om ze te beschermen tegen opspattend water. Dit scheelde een hoop: er was veel oogst en de planten werden minder vaak ziek.
Ook knipte ik op een gegeven moment kartonnen kraagjes voor om de jonge plantjes heen. Het zijn toch maar een stuk of zes potten, dus kon dat er ook nog wel bij. Ik deed dit met het idee om Phytophthora infestans tegen te gaan. Wat heb je immers aan bruine verwelkte tomatenplanten… Ik zet ze onder de dakgoot, want water dat opspat vanaf de bodem is vaak een oorzaak van genoemde infectie. Je ziet tegenwoordig zelfs wel eens speciale parapluutjes om tomaten te beschermen tegen opspattend water.
Maar hoewel het onder de dakgoot plaatsen van de tomaten vele jaren een zeer gunstig effect had op de planten, hadden de kartonnen ringen volkomen onverwacht een heel ander effect!!
Want wat gebeurde er: waar ik eerder altijd zeer ruim zaaide omdat er altijd wel weer een flink deel van de tomaten werden opgevroten door slakken, haalden ze het nu bijna allemaal! Niet dat er geen slakken meer waren, maar de slakken begonnen rustig te vreten aan het karton… Daar waren ze wel even zoet mee tot wij ze zagen, en/of tot de zaailingen zo groot waren dat ze allang geen een-haps/nachts-maaltijd voor een slak meer waren.
Dus daar waar ik in grotere tuinen doorgaans juist voorzichtig ben met het gebruik van karton bij eenjarige teelten, juist vanwege de slakkenvraat aan de gewassen (zie ook mijn eerdere blogpost ‘Sheetmulchen met een zachte g’), werkte dit op de veel kleinere schaal van de teelt in potten, in onze ‘zone 1’ (vlak bij de keukendeur) juist preventief! Dit is dankzij de zonering een plek waar er het meest intensief geobserveerd wordt; is er daar iets aan de hand, dan zien we het meteen. En kunnen we na observeren meteen reageren.
Nu in onze contreien “Hoe voorkom ik dat de slakken mijn zo gekoesterde gewassen opvreten?!” een van de grootste uitdagingen is, waren wij erg blij met deze observatie, en natuurlijk met het feit dat de slakken hun honger stilden door het karton op te vreten in plaats van onze tomatenzaailingen!
Reeks
Deze blog is de tweede in een reeks onder de noemer ‘Succesfactoren van permacultuurtuinen’. De vorige aflevering heet ‘Sheetmulchen met een zachte g‘.
Marankes blog
Maranke Spoor is docent permacultuur, tegenwoordig ook in de interactieve permacultuur webschool van Stichting Permacultuur Onderwijs. Maranke begon al op jonge leeftijd als tuinier. Op elke plek waar ze woonde zorgde ze al snel voor een eetbare siertuin: op balkon en dakterras, in schooltuin en moestuin. Maranke is opgeleid als jurist, een beroep dat ze o.a. in de vorm van docent recht tot 2010 uitoefende, is initiator van www.weggeefwinkels.nl en sinds 2010 docent permacultuur. In die hoedanigheid verzorgde ze reeds vele opleidingen op het gebied van permacultuur/voedselbossen. Verder is ze sinds 2013 voorzitter van Stichting Permacultuur Onderwijs, vertaalde en bewerkte ze samen met haar collega Lucas Brouns Engelstalige permacultuur literatuur (Herstellende Landbouw van Mark Shepard en Permacultuur in je moestuin van Christopher Shein) en is ze illustrator en auteur, van: ‘Permacultuur, Wat is dat!?’, een eboek dat in juni 2015 is verschenen.