Hoewel ik, Maranke Spoor, nooit een verklaard tegenstander ben geweest van online leren, was ik behoorlijk sceptisch toen ik een online permacultuurcursus tegenkwam. “Als er nu íets is wat je niet online kunt leren!”… was mijn eerste gedachte. Ik had eerlijk gezegd grote vooroordelen hierover. Maar het bleef door mijn hoofd spoken, en uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van mijn scepsis en schreef ik me in. Het was ook wel erg handig om eens niet te hoeven reizen voor een cursus. Omdat ik zelf lesgeef valt het bovendien vaak lastig te plannen. Maar deze cursus kon ik in mijn eigen tijd doen, wanneer ik er maar zin in had! Dat was toch wel erg verleidelijk, en bovendien waren de kosten een stuk lager dan van een cursus op locatie. Over de zinnigheid van een online permacultuurtraining bleef ik erg kritisch overigens.

Deze online training verbaasde me eigenlijk behoorlijk, en wel in positieve zin. Het was geen aaneenschakeling van youtube-filmpjes die ik zelf ook wel kan vinden en die me, al dan niet na eindeloos gedwaal online, doen denken: “Hou op, ik wil zelf naar buiten!” Nee het was een heerlijk afwisselend en gestructureerd geheel, met allerlei opdrachten, ook opdrachten die me naar buiten stuurden! Ik kon ze doen in het natuurgebiedje aan de rand van onze wijk en in de eigen tuin! Daarvan deed ik dan puntgewijs verslag, met fotos en schetsen. En daarop kreeg ik dan feedback van de ervaren docent, die vlot doorhad dat ik geen beginner meer was en die zijn feedback daarop aanpaste. Heerlijk vond ik het.

De individuele begeleiding was bij deze online training uiteindelijk een stuk beter dan ik gewend ben in een cursus op locatie. En als we tussendoor een vraag hadden die niet door het lesmateriaal werd beantwoord dan konden we die stellen op het cursusforum, een lekker rustig forum waar je altijd gericht antwoord kreeg, als niet van de cursisten dan wel van de docent, en soms van beide natuurlijk.

Het lesmateriaal zag er sober uit, maar vond ik kwalitatief erg goed, en heerlijk gestructureerd. Dit hielp het leerproces flink versnellen ten opzichte van vrij surfen. Want ja de informatie is er wel online, maar maak maar eens een keuze zonder daar uren, dagen, maanden mee bezig te zijn. Het fijne was ook dat ik bijvoorbeeld als het maar bleef regenen die ene les nog eens kon teruglezen… of als ik geen zin had in lezen, naar de opgenomen stem van de docent kon luisteren, en plaatjes kijken.

Ik raakte steeds meer overtuigd van mijn eigen ongelijk aan het begin… het kan wel, een online permacultuurcursus. Natuurlijk zijn er zeer veel verschillende vormen van online cursussen, en natuurlijk zijn er verschillen tussen mensen die ervoor zorgen dat het de een meer bevalt dan de ander, dat blijf je altijd houden. Diversiteit: niks mis mee.

Ik heb wel de indruk dat bij een online training de docent haast nog belangrijker is dan bij klasikaal onderwijs. De docent dient ervaren te zijn, over veel didactische kwaliteiten te beschikken en veel aandacht te schenken aan de cursus, waardoor het uiteraard niet gratis is allemaal maar wel goedkoper dan klassikaal onderwijs, zelfs in een variant met meer begeleiding!

Kortom een goed gestructureerde online permacultuurtraining verzorgd door ervaren docenten, die je op jouw niveau feedback geven op jouw observatie-, ontwerp- en onderzoeksopdrachten kan niet alleen prima werken maar er vaak zelfs voor zorgen dat je in kortere tijd meer leert.

Nu ik zo van mening veranderd ben, ben ik ook niet te beroerd om zelf een permacultuur webschool te beginnen, waarin je online je pdc kunt halen, helemaal in het Nederlands, en door de meer individuele aanpak nog geschikter voor zowel beginners als gevorderden.

Hoe dit aansluit bij de wensen van onze cursisten van de afgelopen 5 jaar kun je lezen in mijn pas verschenen eboek ‘Permacultuur, wat is dat?!’.

Meer weten?

Naar de pagina over de webschool
(Daar vind je ook de link naar mijn eboek.)
Contactadres: webschool (apenstaartje) permacultuuronderwijs.nl

Marankes blog

Maranke Spoor is docent permacultuur, tegenwoordig ook in de interactieve permacultuur webschool van Stichting Permacultuur Onderwijs. Maranke begon al op jonge leeftijd als tuinier. Op elke plek waar ze woonde zorgde ze al snel voor een eetbare siertuin: op balkon en dakterras, in schooltuin en moestuin. Maranke is opgeleid als jurist, een beroep dat ze o.a. in de vorm van docent recht tot 2010 uitoefende, is initiator van www.weggeefwinkels.nl en sinds 2010 docent permacultuur. In die hoedanigheid verzorgde ze reeds vele opleidingen op het gebied van permacultuur/voedselbossen. Verder is ze sinds 2013 voorzitter van Stichting Permacultuur Onderwijs, vertaalde en bewerkte ze samen met haar collega Lucas Brouns Engelstalige permacultuur literatuur (Herstellende Landbouw van Mark Shepard en Permacultuur in je moestuin van Christopher Shein) en is ze illustrator en auteur, van: ‘Permacultuur, Wat is dat!?’, een eboek dat in juni 2015 is verschenen.

In Feb-Mei de maanden waarin moestuiniers vaak geen oogst meer hebben, de boerenkool, prei raakt op, en de zomergroentes zijn nog niet oogstklaar… smul ik van vaste planten die dan alweer flink gaan groeien… Onze volkstuin is immers een voedselbosje, een vasteplantentuin dus. Bij ons huis (in onze zone 1) kweken we ook altijd wel wat eenjarigen, maar onze volkstuin (waarvan diverse fotos te bewonderen zijn in het boek Permacultuur in je moestuin) is een vaste planten paradijs. Wel zo handig want dit vraagt veel minder onderhoud dan eenjarig spul al was het maar omdat je het niet elk jaar op nieuw hoeft te zaaien.

In juli heb je dan weer lekker snoeisel van je druiven om van de jonge blaadjes dolma’s te maken!

Dat je eenjarigen elk jaar opnieuw moet zaaien, zorgt ervoor dat er in de voorjaarsmaanden (feb-mei) nog weinig te oogsten valt in de eenjarige moestuin: de zaailingen moeten eerst kiemen en dan beginnen met groeien. Terwijl de vaste planten al flinke wortels hebben van waaruit ze meteen flink aan de groei kunnen geraken op het moment dat de omstandigheden er geschikt voor zijn.

In een (voedsel)bos heeft die vroege groei ook als voordeel voor de lagere vaste planten dat ze van het zonlicht kunnen profiteren voor de bomen en struiken weer volop in het blad zitten. Ze maken dus slim gebruik van deze niche in de tijd. Het is, net als de herfst waarin veel vruchten rijpen, een toptijd voor een voedselbosbouwer…

Middenin de zomer daarentegen valt er in een moestuin doorgaans meer te oogsten waardoor de combinatie moestuin/voedselbos een mooie is. Heb je een stuk land waar je zowel een voedselbos als een moestuin wilt, zorg er dan voor dat de moestuin, daar waar de eenjarigen gekweekt worden, de zonnigste plek krijgt. Eenjarige groentes zijn namelijk doorgaans pionierplanten, die nauwelijks schaduwtolerant zijn.

Naast zeer veel wat minder bekende vaste planten die in voedselbossen worden aangeplant zoals bijvoorbeeld aardkastanje, sneeuwvlokkenboom, of augurkenstruik, zijn er ook heel bekende vaste planten die veel mensen tot hun afgrijzen al in hun tuin of omgeving hebben groeien geschikt voor een vroege oogst. Zevenblad (ook genaamd tuindersverdriet) is een van mijn favoriete groentes. Dit gebruik ik bijvoorbeeld voor alles waar ik ook peterselie voor zou kunnen gebruiken (het is er naaste familie van en is zowel rauw als gekookt eetbaar voor mensen). Verder groeit peterselie niet zo goed daar waar ik nu woon… en dan denk ik op een gegeven moment: Waarom steeds proberen dingen dood te maken die hier willen leven (zevenblad) en dingen met kunst en vliegwerk in leven proberen te houden die hier dood willen gaan (peterselie). De smaak van jong zevenblad vind ik heerlijk en ik gebruik het werkelijk voor van alles, van soepen en sauzen tot stampotjes. Van de overvloedige oogst in het voorjaar droog ik een deel en dat gebruik ik de rest van het jaar.

Voor vaste planten is heel veel minder grondbewerking nodig, wat erg handig is voor de koolstofcyclus van onze planeet. Lees hierover meer op deze pagina over het boek Herstellende Landbouw!

Meer leren over wat je met vaste planten kan doen?

Ik heb nog meer blogposts geschreven over dit onderwerp: PermacultuurOnderwijs.nl/MarankesBlog/

Marankes blog

Maranke Spoor is docent permacultuur, tegenwoordig ook in de interactieve permacultuur webschool van Stichting Permacultuur Onderwijs. Maranke begon al op jonge leeftijd als tuinier. Op elke plek waar ze woonde zorgde ze al snel voor een eetbare siertuin: op balkon en dakterras, in schooltuin en moestuin. Maranke is opgeleid als jurist, een beroep dat ze o.a. in de vorm van docent recht tot 2010 uitoefende, is initiator van www.weggeefwinkels.nl en sinds 2010 docent permacultuur. In die hoedanigheid verzorgde ze reeds vele opleidingen op het gebied van permacultuur/voedselbossen. Verder is ze sinds 2013 voorzitter van Stichting Permacultuur Onderwijs, vertaalde en bewerkte ze samen met haar collega Lucas Brouns Engelstalige permacultuur literatuur (Herstellende Landbouw van Mark Shepard en Permacultuur in je moestuin van Christopher Shein) en is ze illustrator en auteur, van: ‘Wat is permacultuur?’, een eboek dat in juni 2015 is verschenen.